27 september 2011 Naar de kinderarts

Vanochtend staat er een bezoek aan de kinderarts en kinderneurloog hier in de stad.

We zijn aan de vroege kant en besluiten even naar de neonatologie met je te gaan. Als papa zich meld komen meteen alle verpleegsters naar de gang gesneld om je even te zien. Ze kennen je allemaal nog. Helaas zijn Irma en Diana er niet, dat waren je hoofdverzorgsters de eerste weken van je leven.
De anderen vinden je enorm groot geworden en een mooi kereltje. Ze zijn blij te horen dat het goed met je gaat.

We zijn netjes op tijd beneden en geven je in de hal even een banaan. Dan zie ik de gynaecoloog lopen die jou ter wereld heeft geholpen en plots voel ik woede en verdriet naar boven komen. Ik schrik zelf van mijn gevoelens en hoop dan ook vurig dat hij ons niet ziet. Gelukkig is dat ook zo.

Dan zijn we aan de beurt en worden we ontvangen door een team van 5 personen sterk.
Onze kinderarts met assistent, de neuroloog met assistent en een kinderfysio. Allemaal willen ze je graag even zien en horen ze alle ontwikkelingen aan.

De kinderarts is erg tevreden over je groei, je doet het prima!

De neuroloog verteld ons nog eens dat je een parese in de heftigste vorm hebt, maar dat wisten we natuurlijk al. Hij maakt zich zorgen over je handje en met name je pols, omdat deze zo slap is. Hij geeft aan dat in februari hier wel beweging in te zien moet zijn, zo niet is hij bang dat dit niet gaat komen. Dat is wel even slikken voor ons.
De fysio bekijkt je ook nog even en samen word afgesproken dat je onder controle blijft, omdat ze je allemaal graag willen blijven volgen.

Een verwijzing voor het revalidatiecentrum is inmiddels in gang gezet. Hier zullen ze jou en ons gaan ondersteunen in de verdere ontwikkeling. We krijgen snel bericht voor een afspraak. En over een half jaar word je weer op het combi-spreekuur van de kinderarts en neuroloog verwacht.

Dikke knuffel

14 september 2011

Hoi manneke,

Ik heb erg slecht geslapen. Maureen heeft gisteren verteld dat ze zich zorgen maakt om je biceps, daar voelt ze nog steeds niets. Het maakt me bang en verdrietig, want als dit niet gaat komen hoe zal je je dan gaan ontwikkelen?

Ik weet wel dat jij zelf niet beter zal weten, maar met mijn gevoel werkt het niet zo. Ik wil zo graag dat je alles gaat kunnen. Nog 2 maandjes en dan gaan we weer naar Leiden, ik ben benieuwd wat ze daar gaan vertellen.

Liefs.