Om 10.30 uur heb ik een controle afspraak bij de gynaecoloog, omdat ik de laatste weken kamp met hoge bloeddruk, stijgende leverwaarden en sympthonen van zwangerschapsvergiftiging.
Ik heb deze week 24 uur urine moeten sparen en bloed laten afnemen en krijg daar de uitslagen van.
De gyn loopt behoorlijk uit en we besluiten Ilse even naar de kinderopvang in het ziekenhuis te brengen, want haar geduld begint op te raken.
Bijna een half uur later zijn we aan de beurt en de gyn zegt meteen dat hij helemaal niet blij is met de uitslagen die hij voor zich heeft. Mijn leverwaarden zijn weer gestegen. Hij wil eerst een echo maken en dan onderzoeken of er al wat te doen valt. De baby ligt mooi met zijn hoofdje naar beneden en tijdens het toucheren hoor ik de gyn zeggen dat hij bij de vliezen kan.
Ik mag me weer aankleden en de gyn gaat meteen bellen naar de verloskamers.
Er is wel plek en we moeten meteen door naar boven, ze gaan me vandaag nog inleiden. Het overvalt ons een beetje, we hadden van te voren heel wat scenario's besproken maar deze niet.
Boven aangekomen worden we naar de kamer gebracht waar het allemaal moet gaan gebeuren. Ondertussen bellen we heel wat af, want onze meid moet opgevangen worden. Gelukkig is dat allemaal zo rond dankzij alle lieve familie.
Marc brengt haar even weg en ondertussen mag ik op het bed gaan liggen en gaan ze mijn vliezen breken. Het is dan 12.40 uur en ik word aan het infuus gelegd. Er word even afgewacht of de weeën vanzelf opgang komen, maar dat gebeurt niet. Marc is binnen een uur weer en niet veel later gaan ze de weeënopwekkers op het infuus aansluiten. De assistent-gyn en een komt binnen en ik vraag of er al wat verstreken is in de baarmoedermond, want dat hebben we nog niet gehoord. Ze verontschuldigd zich dat ze dat nog niet had gezegd en verteld ons dat er al 3cm ontsluiting is. We zijn blij verrast!
Om 15.00 uur komen de weeën al erg regelmatig, ik kan ze goed opvangen en heb zelfs ondertussen nog de tijd om wat te internetten.
Een dik uurtje later worden ze wel erg hevig, en voel ik ze ook in de rug. We vragen of ik pijnbestrijding kan krijgen. Om 17.30 uur komen een nieuwe gyn en co-assistent toucheren. Ik blijk nu al 6cm ontsluiting te hebben. Helaas voor mij betekend dat geen pijnbestrijding, want de enige mogelijk die er is op dat moment is gevaarlijk voor mij en de baby ivm met mijn lever.
Om 18.30 uur krijg ik wat persdrang, de gyn en co komen langs en onderzoeken mij allebei weer even. Bijna 8cm ontsluiting.
Ze komen een uurtje later weer kijken.
Ik kan de pijn in mijn rug steeds moeilijker verdragen. Om 19.00 uur staan ze daarom al weer naast mijn bed. De ontsluiting blijft op 8cm hangen.. Ze halen er een echo-apparaat bij om te kijken hoe het hoofdje van de baby er bij ligt.
Om 19.30 uur trek ik het niet meer en Marc word boos op de gyn. Hij vind dat het niet langer zo kan en eist dat de supervisor er bij komt. Deze is er binnen 10 minuten en neemt uiteindelijk de bevalling over.
Tijdens de weeën zorgt deze gyn er voor dat het laatste randje van de baarmoedermond weg gaat, door deze weg te drukken. Iets voor 20.00 uur mag ik iets meegeven met de persweeën, maar al snel zijn deze totaal verdwenen. Het hoofdje is er vrij snel uit, maar dan blijft onze knul klem zitten met zijn schouder, net zoals zijn zus 3 jaar geleden.
De gyn sluit zijn beide handen om het hoofdje, ik moet heel hard persen en krijg hulp van 4 mensen rondom mij heen. Mijn benen worden naar boven en beneden geduwd om de baby maar zo snel mogelijk verder geboren te laten worden.
Om 20.14 uur is hij er dan, onze zoon Thijs. De emoties overmannen mij meteen als ik dat warme lijfje op mij voel.
Het beweegt alleen totaal niet. Als ik een schokje voel word Thijs meteen bij mij vandaag gehaald en meegenomen naar een andere kamer. De kinderarts is vrijwel meteen aanwezig en Marc word er bij geroepen.
Ik krijg te horen dat ik helemaal uitgescheurd ben en naar de ok ga om gehecht te worden. Maar eerst moet de placenta er nog uit. De gyn wacht niet af en trekt deze er uit nadat ik een spuit gehad heb. De kinderarts komt nog even met Thijs bij mij en zegt dat ze hem meenemen naar de neonatologie.
Ik word op een ander bed geholpen en word meteen naar de ok gereden.
Daar krijg ik een ruggenprik en word alles weer gehecht. Als dat gebeurd is moet ik even naar de verkoeverkamer om in de gaten gehouden te worden. Na een kwartiertje mag ik weer terug.
Marc is al die tijd dat ik op de ok ben geweest bij onze kleine man geweest en heeft veel meer meegekregen van alles.
Thijs heeft eerst kortstondig hartmassage gekregen omdat hij moeite had met ademen. Hij deed ontzettend zijn best, maar het lukte hem zelf niet. Op de neonatologie hebben ze hem verder geholpen en is Marc even weg gegaan zodat iedereen rustig zijn werk kon doen.
Thijs zijn linker armpje is lam en daar zijn foto's van gemaakt.Er was geen breukje op te ontdekken.
De komende dagen zal dit goed in de gaten gehouden worden.
Ik mag nog even bij onze nieuwste telg kijken en krijg te horen dat hij zich niet lekker voelt.
Ik tref een bloot mannetje aan op een warmtebedje met allemaal slangen aan zijn lijfje. Hij krijgt extra zuurstof toegediend via de CPAP. Wat een heftig beeld om te zien, de tranen komen meteen..
We laten hem snel met rust en ik word naar de kraamafdeling gebracht.
Daar krijg ik de eerste foto van Thijs liggend aan alle slangen en zuurstof, maar ik kan er niet zo goed naar kijken, het doet mij pijn om hem zo te zien liggen.
Marc gaat naar huis en mij rest een lange wakkere nacht in het ziekenhuis.
Al met al was het een hele heftige zware bevalling die nog een lange nasleep zal krijgen en die we niet snel zullen vergeten.
