Eerste afspraak na de operatie in het LUMC in Leiden.

Hey kanjer,

Vanochtend vertrekken we al weer op tijd naar Leiden. We hebben om 12.00 uur een afspraak bij het plexusteam. Als we aangekomen zijn melden we ons alvast bij Wilma, de secretaresse. Daarna gaan we eerst even een hapje eten in het restaurant. Iets voor twaalf melden we ons weer beneden en treffen we  neurochirurg Pondaag die jou geopereerd heeft. Hij vraagt hoe het met je gaat en is blij te horen dat het zo goed gaat. We vertellen hem nog dat we heel blij zijn met zijn verrichte werk en gaan dan in de wachtkamer zitten.

Daar zijn nog twee jongens met een erbse parese aan de linkerkant. Hun letsel is bijna te vergelijken met dat van jou. De ene jongen is 7 en net geopereerd aan de pols, de ander jongen is bijna 4 en die staat de operatie aan de pols nog te wachten. Allebei zijn ze met drie maanden oud ook geopereerd en hadden geen beweging in de hand. We krijgen zo een beetje een beeld hoe jij je arm straks zal gaan gebruiken. Ik vind het ergens wel fijn om dit zo te zien en te horen van hun ouders waar ze tegen aan lopen. Maar het word ons ook duidelijk dat we in ons achterhoofd rekening moeten houden met nog meerder operaties in de toekomst.

Dan worden we opgeroepen en lopen met de ergotherapeute mee.
Zij wil weten hoe het met jou en ons gaat en hoe we de afgelopen weken beleefd hebben.
Ze verteld ons dat dr. Pondaag heel wat knip en plakwerk bij je verricht heeft. Hij heeft zo'n 25 cm aan zenuwhulsen getransplanteerd en dat is heel erg veel.

Ik mag je uitkleden en je word even helemaal nagekeken. De littekens zien er mooi uit. De ergotherapeute vind je arm erg soepel en dat had ze ook al verwacht. Het enige voordeel van je ernstige letsel is dat het nu na de operatie heel erg soepeltjes is. Je linkerarm kan nu net zover als je rechterarm buigen. Bij kindjes met letsel in mindere mate gaat dit vaak wat lastiger. Alleen de elleboog wil ietsjes minder ver. Normaal is 150 graden en jij red het tot 130 graden. Als ze gekeken heeft mag ik je weer aankleden. Ze verteld ons dat we over een half jaartje weer mogen komen en verwacht dat je dan al wat beweging in de arm hebt. Daar kijken we naar uit.
We mogen weer naar Wilma, maken een nieuwe afpraak voor 1 november en rijden het hele eind weer naar huis.

Dikke knuf.